Rozdział 3

Tak jak było mówione następnego dnia odwiedził mnie Yuki. Przegadałem z nim jakieś trzy godziny, lecz potem on musiał jechać zająć się młodszą kuzynką, a ja usnąłem. Gdy się obudziłem na drugim końcu sali leżała mała dziewczynka wyglądem na około siedem lat. Miała czerwone do łopatek kręcone włosy i złote oczy. Kogoś mi ona przypominała, ale na chwilę obecną nie mogłem sobie przypomnieć. Widziałem, że miała rękę w gipsie. Zauważyła, że już nie śpię i podeszła przysiadając się do mnie.

-Hej jestem Minako.

-Witaj. Ja jestem Gabriel.

-Co ci się stało?

-Ano.. Przepraszam nie chcę o tym rozmawiać. A tobie?

-Pies mnie pociągnął jak prowadziłam go parkiem. Starszy brat miał z nim wyjść, ale przedłużył mu się trening, więc ja chciałam pokazać, że jestem odpowiedzialna, ale.. no wywróciłam się i złamałam rękę. Braciszek powinien nie długo przyjść.- w tej chwili otworzyły się drzwi do naszej sali, a do środka wkroczył nie kto inny jak sam Aleksander Kasuse. Spojrzał najpierw na siostrę i uśmiechnął się z troską, a potem jego wzrok padł na mnie. Chwilowo się zdziwił, ale zaraz na twarz przyodział ironiczny uśmieszek.

-No proszę kogo my tu mamy. Czyli to ciebie przez pomyłkę porwali.

-A-Ale skąd to wiesz?- zapytałem drżąc z niedowierzenia.

-Mój tata jest policjantem i to on prowadził tę sprawę i dowiedziałem się, że Minako jest w sali z tym porwanym chłopakiem. Wiem w tej sprawie wszystko.

-Boże…- zasłoniłem twarz dłońmi. Byłem pewny, że w szkole już nie będę miał życia. Mała spojrzała najpierw na mnie potem na brata, do którego podeszła i przytuliła się mówiąc:

-Braciszku bądź miły dla Gabiego, bo będę smutna.

-No już dobrze maleńka wskakuj na łóżko i odpoczywaj.

Rodzeństwo porozmawiało między sobą i mała usnęła przez podane leki, które lekko usypiały człowieka, więc mała szybko usnęła. Czytałem gazetę i podjadałem winogron od czasu do czasu patrząc jak czerwono włosy gładzi siostrzyczkę po włosach. Nie wiedziałem co powiedzieć, więc postanowiłem milczeć. Zastanawiałem się czy poprosić Aleksa o milczenie w tej sprawie, ale nie wiedziałem czy warto, bo skoro jest taki za jakiego mają go inni to pewnie jeszcze by specjalnie to rozpowiedział po całej szkole. Gdy skończyłem przeglądać ostatnią stronę odłożyłem gazetę na szafkę i spojrzałem w jego kierunku.

-Ano.. Aleks wiem, że nie powinienem, ale proszę o to, aby ta cała sprawa z porwaniem pozostała między nami. Naprawdę nie chciałbym żeby to wyszło na światło dzienne. Już w poprzedniej szkole miałem piekło.. Chociaż tu chciałbym normalnie żyć.- spojrzałem na niego błagalnym wzrokiem.

Spojrzał na mnie zdziwiony taką szczerością z mojej strony.

-W porządku.. Nie mam powodów by chodzić i o tym rozpowiadać.

-Naprawdę dziękuję to wiele dla mnie znaczy.- uśmiechnąłem się lekko.

-Ale i tak nie będzie dla ciebie taryfy ulgowej. Nie będę wspominał o tej sprawie, ale nie będę także miły dla ciebie.-fuknął.

Już nic się nie odzywaliśmy. Pobyt w szpitalu minął mi całkiem normalnie. Odwiedziny rodziców i przyjaciół, a w między czasie rozmowy z małą Minako. Ciekawiło mnie co u tajemniczego ‘nieszczęśliwy.w.niby.szczęściu’.. Chciałbym z nim porozmawiać, wysłuchać jego problemów, doradzić i później porozmawiać o nie ważnych rzeczach, ale miło spędzając czas na rozmowie z nim..

Ze szpitala wypuścili mnie w piątek po południu. Po szkole od razu wpadła do mnie Stella i pomogła mi z przepisywaniem zeszytów. Na szczęście głównie powtarzali na początku zeszłoroczny materiał co nie było dla mnie trudne. Około 19:00 moja mama odwiozła Stellę pod sam blok, a ja w tym czasie zawitałem na czat. Po chwili wyświetliła mi się wiadomość od ‘N.W.N.S’.

N.W.N.S: Czemu cię tu tak długo nie było? :(

G: Przepraszam, laptopa miałam w reperacji. Coś było nie tak z matrycą, ale już jestem :)

N.W.N.S: Cieszę się, że możemy znowu porozmawiać.

G: Mnie też. Brakowało mi trochę tego hi hi. Opowiadaj lepiej co z dziewczyną i przyjacielem.

N.W.N.S: Jutro się z nią spotykam i właśnie wtedy z nią zerwę. A przyjaciel jest zadowolony z mojej decyzji i mówi, że dobrze na mnie wpływasz ;p

G: Oczywiście ;) Tylko żebyś ty mnie nie zdemoralizował ;p

N.W.N.S: Oto się nie martw aniołku.

G: Aniołku?

N.W.N.S: Jakoś to określenie pasuje mi do ciebie.

G: No weź bo się jeszcze zarumienię ;)

N.W.N.S:  No proszę jaka wstydziocha ;)

Mimo zmęczenia i bólu nadgarstka od wcześniejszego przepisywania lekcji pisałem z nim aż do pierwszej w nocy! Niewiarygodne jak dwoje ludzi odnajdując wspólny temat może się rozgadać. Wymienialiśmy się wiedzą na temat zespołów j-rockowych. Był w tym równie dobrze obeznany co ja.

G:Wybacz, ale już usypiam ze zmęczenia… ZzZzZ..

N.W.N.S: Papa Aniołku ;*

G: Pa  ;*

Uradowany wziąłem szybki prysznic i padłem na łóżko zatapiając się w cieplutkiej pościeli. Wtuliłem twarz w poduszką i zachciało mi się piszczeć jak jakiejś głupiutkiej nastolatce… Nazwał mnie Aniołkiem i wysłał całusa na pożegnanie! Ale.. on myśli, że pisze z dziewczyną.. Mój entuzjazm w tamtym momencie pękł jak bańka mydlana.. Postanowiłem przez weekend z nim nie gadać i przestać sobie robić nadzieję.

Poniedziałek nadszedł niespodziewanie szybko, a ja wciąż nie wiedziałem co powiedzieć innym na temat czemu mnie nie było przez pierwsze dwa tygodnie szkoły. Na początku było w porządku nikt się o nic nie pytał, ale jak nadeszła długa przerwa otoczyło mnie z jakiejś dziesięć osób wypytując. Ja stałem niepewnie chcąc się stopić ze ścianą. Z tego wszystkiego uratowała mnie Stella, która stanęła obok i zaczęła tłumaczyć:

-Słuchajcie Gabiemu zmarła ciotka w Nowym Yorku i musiał jechać na pogrzeb, a później były problemy na lotnisku i musiał zostać dłużej.

Wszystkie pary oczu popatrzyły na mnie ze współczuciem. Tylko uśmiechnąłem się w podzięce do przyjaciółki i poszliśmy na jeden parapet, aby wykorzystać resztę przerwy by coś zjeść. Co jakiś czas odkąd tylko przyszedłem do szkoły czułem na sobie wzrok Aleksandra. Mimo jego zapewnień cały czas się obawiałem, że prawda wyjdzie na jaw. Ostatnią lekcją był wf, z którego byłem zwolniony, ale nie poszedłem do domy, bo po szkole miałem iść ze Stellą do mnie. Siedząc na niskiej ławce trzymałem teczkę na kolanach, a w dłoni okręcałem ołówek. Mój wzrok powędrował na boisko, gdzie chłopaki rozgrzewali się przed grą w kosza. Potem ćwiczyli rzuty. Ujrzałem twarz Aleksa w wielkim skupieniu, gdy nadeszła jego kolej. Ten obrazek utrzymał się w mojej pamięci, więc postanowiłem przelać go na papier. Gdy tylko skończyłem rozległ się dzwonek na przerw, a klasa ruszyła do szatni. Schowałem obraz do teczki, a ją do torby i poszedłem pod szkołę czekając na blondynkę. Po chwili wybiegła z budynku i ruszyliśmy do mnie, iż będąc w szpitalu obiecałem jej, że zagram dla niej coś na moim elektryku. W domu jak to za dawnych czasów nie było nikogo. Zrobiłem nam po herbacie i wziąłem miskę z ciasteczkami czekoladowymi z nadzieniem miętowym i ruszyliśmy do mojego pokoju. Wyjąłem gitarę z futerału i podłączyłem pod piecyk. Przejechałem delikatnie palcami po gryfie, by po chwili złapać pewnie gitarę i zacząć grać. Zdecydowałem się na kawałek LM.C –Punky Heart.  Już po pierwszych dźwiękach Stella załapała o jaką piosenkę chodzi i potem już śpiewała cały kawałek. Przyznam, że jej głos mnie zadziwił, bo był całkowicie czysty i pasował do tego typu utworów. Jak skończyliśmy tą piosenkę przybiliśmy sobie piątki.

-Wow świetnie grasz.- zachwyciła się.

-A ty znakomicie śpiewasz!- również ją pochwaliłem.

Z braku zajęcia włączyliśmy jakąś komedię na dvd i oglądaliśmy zajadając się moimi ulubionymi ciasteczkami. Z resztą wszystko co czekoladowe z miętą to kocham! Przy komedii uśmialiśmy się niesamowicie. Gdy Stella musiała iść, a ja chciałem ją odprowadzić spojrzała na mnie spode łba i warknęła, że mam siedzieć w domu, bo ostatnio jak do niej szedłem to coś mi nie wyszło i nie chce, by znowu mi się coś przytrafiło. Ja mruknąłem nieszczęśliwy, ale posłuchałem się jej. Na kolację jeszcze zjadłem omleta i wziąłem ze sobą duży kubek kakao stawiając na biurku, a samemu idąc pod prysznic. Czyściutki usiadłem w bokserkach przed laptopem i spojrzałem na zegarek, który wskazywał 20:47. Postanowiłem, więc obejrzeć kolejne trzy odcinki  anime ‘Gravitation’, które ostatnio trochę zaniedbałem, ale postanowiłem, że do końca tego tygodnia to obejrzę. Przy anime się odprężyłem i śledziłem losy młodego piosenkarza i dość oschłego pisarza. Po skończeniu zastanawiałem się czy wejść na czat czy może zignorować to. Poczułem jakąś więź z tym chłopakiem, ale nie powinienem był robić sobie nadziei. Mimo wszystko po raz kolejny zatopiłem się w rozmowie z internetowym znajomym. Zerwał z dziewczyną. Zupełnie jak Aleks z tego co widziałem i słyszałem w szkole. Może teraz taka moda na zrywanie… Co ja za bzdury myślę.. Niestety długo nie pisaliśmy, bo obydwaj następnego  dnia mieliśmy szkołę. Przed snem naszykowałem ciuchy i spakowałem torbę do szkoły i chwilę przed tym jak kładłem się do łóżka wyszorowałem porządnie ząbki.

Następny dzień od początku był dla mnie coś pechowy. Rano złapał mnie deszcz. Zgubiłem swój plan i musiałem prosić dyrektora o nowy za co dostałem małą reprymendę na temat, że jestem tu drugi dzień, a już gubię tak ważne rzeczy. Zapomniałem piórnika przez co musiałem pożyczać wszystko od Stelli. Pijąc wodę omsknęła mi się butelka i zalałem sobie bluzkę. Na długiej przerwie natknąłem się na Aleksa w holu. Naśmiewał się z mojego niezdarstwa. Ja iż miałem dość dzisiejszego dnia przywaliłem mu zaciśniętą pięścią w szczękę. A potem zaczęła się ostra szarpanina. W końcu po paru minutach rozdzielił nas dyrektor.

-Wy dwaj! –tu wskazał na nas- Jeszcze raz się coś takiego powtórzy, a konsekwencję będą większe! Na chwilę obecną wybaczam wam ten wybryk, bo pierwszy raz się coś takiego zdarzyło, ale jeszcze jedna taka rozróba, a gorzko tego pożałujecie. A teraz wynocha do domów i spróbować się ogarnąć!

Ja z podbitym okiem i rozciętą wargą, a on ze spuchniętym policzkiem i rozciętym łukiem brwiowym wymieniliśmy między sobą ostatnie piorunujące spojrzenia i każdy udał się w swoją stronę.

W domu opatrzyłem się na ile mogłem i próbowałem jakoś zatuszować limo pod okiem. Z pomocą podreptałem do mojego różowowłosego sąsiada, który podrasował mnie maścią, która jednocześnie kryła sińca.

-Nie wiem jak ci się odwdzięczę!- uśmiechnąłem się zadowolony z efektów jego pracy.

-Opowiesz mi co się stało.

Postarałem się streścić mu mój dzisiejszy dzień, a on uważnie słuchał. Po moim monologu tylko pokręcił głową i powiedział:

-To sobie nagrabiłeś.. Pomyśleć, że sam z własnej woli podpadłeś szkolnej elicie. Eh ty mój mały przyjacielu  ostatnio jesteś jak chodząca kupka nieszczęścia.- potargał mi włosy.

-A to zagrasz mi coś na pocieszenie?- zrobiłem proszącą minkę.

-Ale tylko raz, a potem idziesz się porządnie wyspać, a wtedy może jutro nie będzie widać sińca pod twoim okiem.

-Tak mamo..-mruknąłem jak urażone dziecko na co Yuki się zaśmiał i zasiadł przy pianinie.

-Jakieś specjalne życzenia?- zapytał układając palce na klawiszach.

-Mówiłeś ostatnio, że czasami sam wymyślasz melodię.. To pokażesz mi co potrafisz?

-Już się robi.

W jednej chwili jego muzyka wyrzuciła ze mnie negatywne emocje i mogłem spokojny wrócić do domu.

_______________________________________________________

czekam na wasze komentarze ;)