Rozdział 8

Gabriel:

Niepewnie nacisnąłem klamkę i uchyliłem drzwi. Dobiegł mnie odgłos kłótni rodziców z salonu.

-Ma on za tydzień w niedzielę przyprowadzić porządną dziewczynę na obiad. Jak tylko skończą szkołę chcę wnuka, a Gabriel przejmie moją firmę, a jego żona wychowa dzieciaka i dołączy do prowadzenia firmy.

-Harashi daj spokój on ma dopiero 17 lat, z tego co wiem chce iść na studia.. To jego młodzieńcze lata daj mu się wyszaleć..

-Nie będę rozpieszczał bachora! Nie interesuje mnie co on chce! Dopóki mieszka pod moim dachem będzie robił co mu każę!

Tego już było dla mnie za wiele. Wbiegłem po schodach do siebie i zacząłem pakować wszystkie moje rzeczy do torby. Zaraz przybiegła do mnie mama płacząc i opierając się o framugę drzwi. Jeszcze tylko zahaczyłem o łazienkę po kosmetyczkę i gotowy zszedłem na dół, gdzie po chwili zauważył mnie ojciec. Spojrzał na mnie i moją torbę po czym zapytał:

-A ty szczeniaku dokąd się wybierasz?

-Wynoszę się stąd.- starałem się zachować spokój chociaż serce mi nerwowo drgało i jak kilkadziesiąt minut temu byłem pod wpływem alkoholu tak teraz byłem całkowicie trzeźwy.

-Pff ty to sobie dużo możesz… Skoro słyszałeś tą rozmowę to w niedzielę przyjdź z dziewczyną.

Minąłem go i będąc jakiś metr od niego rzekłem:

-Przykro mi, ale spłodziłeś geja.

Wyszedłem na zewnątrz, lecz on zaraz wyskoczył na mnie uderzając pięścią w mój policzek. Nim zdążył powtórzyć cios z domu obok wybiegł tata Yukiego przytrzymując go co ja wykorzystałem i zbierając torbę z ziemi popędziłem przed siebie. Nie wiedziałem co ze sobą zrobić, gdzie miałbym pójść. Nogi poniosły mnie na wzgórze w parku, gdzie osunąłem się na kolana pod drzewem. Z moich oczu zaczęły płynąć słone łzy, a ja zacząłem walić pięściami w korę zdzierając sobie kostki. Nie wiem ile czasu minęło, ale ja cały czas płakałem uderzając niewinne drzewo. Poczułem na ramieniu czyjąś dłoń:

-Gabriel?

Chciałem się odwrócić i zobaczyć kto to, ale zmęczenie, obolały policzek i zakrwawione ręce sprawiły, że momentalnie odpłynąłem.

Słyszałem jakieś głosy jak przez mgłę. Przed otworzeniem oczu udało mi się jako tako dosłyszeć dialog:

-Mała on musi odpoczywać.. Wyjdź.

-Ale przecież i tak śpi!

-Nie drzyj się bo się obudzi, a potrzebuje odpoczynku.

-To mogę jakoś pomóc?

-Nie.

-Braciszku jesteś niedobry!- dziewczęcy głos stał się wilgotny.

-Eh w sumie może rozrobić aloes na te rany na dłoniach, bo trzeba będzie zmieniać opatrunek co jakiś czas.

-Okej!

W pomieszczeniu zapadła cisza. Moje powieki były niesamowicie ciężkie, ale mimo wszystko uparłem się i uchyliłem je.

-G-Gdzie ja jestem?- wymamrotałem jak oślepiło mnie światło.

-U mnie.- odezwał się głos skądś mi bardzo dobrze znany.

-A ty kim jesteś? Anioł?- mamrotałem sennie.

-Mogę być i anioł, ale cię rozczaruję bo to ja Aleksander.

Przeanalizowałem powoli co do mnie powiedział. I dotarło do mnie, że jestem u Aleksa! Momentalnie odzyskałem zdolność widzenia. Rozejrzałem się dookoła. Leżałem na dużym łóżku z baldachimem, pod krwisto czerwoną satynową pościelą. Ściany pokoju były jasne, a na nich pełno plakatów zespołów j-rockowych, koszykarskich i kilka jakiś lasek w wyzywających strojach. Naprzeciwko łóżka czarny regał, gdzie pośrodku była powieszona plazma między kolumnami. Po pokoju porozstawianych parę głośników, drzwi na balkon, czerwona kanapa z czarnym stolikiem, biurko z komputerem itd..

A na łóżku obok siedział nie kto inny jak Aleksander Kasuse we własnej osobie. Powoli podniosłem się do siadu i popatrzyłem na moje dłonie, które teraz były zabandażowane. Momentalnie przypomniałem sobie co się zdarzyło i zakryłem twarz dłońmi. Syknąłem, gdy dotknąłem swojego policzka, na którym zapewne wykwitł duży siniec.

-Nie dotykaj stary. Odpoczywaj. Chce ci się pić, jeść?

-Ehh..- odetchnąłem- Jak możesz to jakąś wodę albo sok.

-Okej zaraz wracam.

Po chwili czerwono włosy pojawił się przy mnie z szklanką soku.

-Dzięki.- wypiłem kilka łyków nawilżając gardło- Jak się tu znalazłem?

Ayase:

Gdy następnego dnia chciałem zadzwonić do Gabiego nie odbierał. Wystraszyłem się, że w drodze powrotnej do domu coś mu się stało. Postanowiłem iść do niego do domu i zobaczyć czy wszystko gra. Tak więc po południu zawitałem w jego progi, a otworzyła mi jego mama.

-Dzień dobry. Jest może Gabriel?

-N-Nie.- powiedziała drżącym głosem- Pokłócił się z ojcem, powiedział, że jest gejem, wziął swoje wszystkie rzeczy i wyszedł.

-Nie wie pani, gdzie może teraz być?

-Przykro mi.- pokręciła przecząco głową.

Zaniepokoiłem się ostro. Co się wczoraj takiego stało? Ta myśl ciągle chodziła mi po głowie. Postanowiłem zadzwonić do Tooru i poprosić o pomoc w poszukiwaniu kumpla.

-Cześć kotek nie przeszkadzam?

=Hej. Ty nigdy nie przeszkadzasz. Coś się stało jakoś dziwnie roztrzęsiony jesteś.

-Gabriel zaginął.

=Jak to zaginął?!

-Nie ważne opowiem ci co się dowiedziałem jak się spotkamy dobra?

=Oczywiście już jadę, gdzie jesteś?

-Pod jego domem.

=Okej podaj adres i za góra dziesięć minut jestem.

Po jakimś czasie Tooru wiedział tyle co i ja i zastanawialiśmy się, gdzie mógł chłopak wyemigrować.

-Może spróbuj jeszcze raz zadzwonić?- zaproponował mój chłopak.

Tak więc ponownie wykręciłem numer blondynka i o dziwo po czterech sygnałach ktoś odebrał.

-No co jest kurwa?! Ile można dzwonić?!- warknął znajomy głos do słuchawki.

-Aleks?- zdziwiłem się.

-Nie, Kopciuszek. No to ja co chcesz?

-Gdzie jest Gabriel?

-U mnie.

-Co mu jest?

-Nic właśnie będę z nim gadał, a ty uwiesiłeś się na tym telefonie jak nie wiem co.

-Poproś go ode mnie by potem oddzwonił.

-No spoko. Na razie.

-Pa.

Poinformowałem chłopaka o przebiegu rozmowy i uspokojeni mogliśmy spędzić razem czas.

-Co robimy?

-Dasz się zaprosić na obiad? Dawno nie gotowałem czegoś lepszego, więc mam okazję.

-Gotujesz?- zdziwiłem się.

-No jasne. Przed tobą stoi mistrz kuchni Aida Tooru we własnej osobie. Nie musisz się kłaniać kochanie ty jesteś od stania przy mym boku w blasku fleszy.- wypinał dumnie klatę szczerząc zęby, a potem wybuchnął wraz ze mną śmiechem. Zapowiadał się ciekawy dzień.

U niego usadził mnie w salonie, a sam pognał do kuchni. Starałem się podglądać jak mu idzie i co gotuje, ale zamykał drzwi prychając złowrogo. Ja za to potruchtałem do jego pokoju uwalając się na brzuchu na łóżku. Z głową na poduszce zacząłem machać nogami nucąc sobie jeden z stworzonych przez nas kawałków. Nie długo potem do moich nozdrzy uderzył piękny zapach jedzenia i do pokoju wkroczył szef kuchni.

-Mmm słodko wypinasz ten zgrabny tyłeczek, ale jedzenie stygnie.

-Okej już idę.- cmoknąłem go w drzwiach i poszliśmy do stołu.

-Mmm cudnie pachnie co to?- zapytałem.

-Ryba z nadzieniem miodowym obsmażana w serze, puszyste ziemniaczki puree z koperkiem i sałatka grecka. W piekarniku już się robi deser.

Otworzyłem usta w szoku. Wydawało mi się, że jedzenie w reklamach może wyglądać jedynie tak rewelacyjnie, ale on chyba nad nimi góruje.

-Boże..- mruknąłem kosztując rewelacyjnego dania- i ty to sam zrobiłeś?

-Mhm. Kiedyś mi się nudziło i odkryłem, że mam smykałkę do gotowania.

-Ah wymarzony facet.- mrugnąłem mu na co on uśmiechnął się i zaczęliśmy konsumować posiłek.

Później okazało się, że deserem są babeczki z nadzieniem z róży. Nazwa wydawała mi się dziwna, ale jak spróbowałem tego wypieku myślałem, że się rozpłynę.

-Mmm ten deser jest pyszny.

-Prawdziwy deser to dopiero potem będzie.- mrugnął do mnie z łobuzerskim uśmiechem na co ja zarumieniłem się jak dorodna piwonia i zjechałem na krześle na co on zaśmiał się perliście…

__________________________________________________________

pisałam to nad jeziorkiem na telefonie siedząc na ławeczce.. a potem w domciu przepisywanie na kompa eh ale mam nadzieję że bardzo nie będziecie marudzić na moje słabe jak na razie pomysły